Het gaat goed, met ons Nederlanders. We zijn gelukkig, vooral met ons zelf en we zijn ook te spreken over de kinderen, onze eigen kinderen wel te verstaan. Onderzoeken bevestigen dit. Het is wetenschappelijk verantwoord om te melden: u bent gelukkig. Ondanks de crisis.
Mensen om ons heen werken niet mee aan ons geluk; we ergeren ons aan de grofheid, de afname van de tolerantie en het verbale geweld.
Ook over de kinderen van anderen zijn we niet spreken; niet goed opgevoed en veel te brutaal.
Grappig eigenlijk; die uitkomsten gaan over u en mij: die ánder heeft het immers over ons als deze in onderzoeken klaagt over te weinig tolerantie, teveel grofheid en de onopgevoede kinderen. Die brutale, onaangepaste pubers zijn natuurlijk van u. En van mij. Laat ik niet flauw doen.
Als wij - de respectloze, ‘in bezit zijnde’ van die nóg brutalere pubers - ons nu eens niets aantrokken van die onderzoeken. Als we dan met elkaar, als brutale en onaangepaste Nederlanders onder elkaar, ons nou eens vréselijk gingen misdragen; elkaar gedag zeggen in het voorbijgaan op straat bijvoorbeeld. Zouden ze schrikken, die klagers? Ons betichten van brutaal gedrag? Het lijkt me het onderzoeken waard!
