‘Vrouwen krijgen steeds later kinderen. De leeftijd van barende vrouwen is de laatste jaren flink opgeschoven; van gemiddeld 24 jaar in 1970, tegenwoordig hangt het rondom het 30ste levensjaar’.
Met enige verbazing leest Puber 1 deze informatie voor. Als er vanuit twee kanten bevestigend geknikt wordt is het heel even stil. Er wordt nagedacht.
Enig rekenwerk blijkt de volgende conclusie te hebben opgeleverd.
‘Als ouders steeds ouder worden met het krijgen van kinderen, dan heb je ook meer kans dat de overgang van vrouwen en de midlifecrisis van mannen samen met de pubertijd van de kinderen valt’. Dat dit in de ogen van een puber meer voordelen dan nadelen met zich meebrengt blijkt wel uit de samenvatting.
‘dan moeten wij het hier nog eens hebben over de manier waarop we met onze hormonen omgaan. Het kan natuurlijk niet zo zijn dat dan alles alleen maar aan mij ligt, met mijn puberhormonen.’
Als de aanval nog directer wordt geopend met de vraag ‘zeg mam, hoe zit het nou met jouw hormonen? Kan ik niet meer dan stamelen ‘dat we het daar nog wel eens over hebben’. ‘Flauw, is het commentaar, we hebben het toch ook over de mijne? Eigenlijk zijn we collega’s.’
