woensdag 31 maart 2010

Pubers vragen om duidelijkheid

‘als jullie even wat met de honden doen, dan regel ik even … ‘ . duidelijke taal, lijkt me. Twee honden, twee pubers, met elkaar of apart even richting de duinen om onze viervoeters te laten rennen. Heel tevreden verlaat ik het pand en ga doen wat ik me voorgenomen had om te doen. Het zal niet langer dan 2 uur zijn geweest, mijn afwezigheid.

Bij thuiskomst word ik opgewacht door 4 paar schitter-ogen; pubers én honden hebben zich zichtbaar vermaakt. Of ik even in de tuin kom kijken.

Daar wacht me een korte demonstratie van puber 1 en onze jongste hond. Met een kleine handbeweging lukt het om het hondenbeest in één sprong op tafel te laten springen. Blij kwispelstaartend neemt Hond zijn lovende woorden in ontvangst. Mijn onduidelijkheid blijkt het podiumbeest in onze hond wakker te hebben gemaakt; die staat nu minimaal drie keer per dag kwispelstaartend te wachten op onze complimenten. Boven op de tuintafel. Ergens in onze boekenkast staat een boek, helder blauw van kleur met een nu toch wel erg aantrekkelijke titel: kinderen vragen om duidelijkheid!

zaterdag 27 maart 2010

verkering op MSN?

U en ik lezen kranten. Dat blijkt maar weer; u heeft nu ook een krant in handen en bladert deze op z’n minst met enige interesse door.

De nieuwe generaties – onze kinderen dus eigenlijk – doen dat inmiddels toch anders; ze surfen wat af op de immens grote én drukke digitale snelweg. Zo kan het zo maar gebeuren dat je kind enorm verdrietig thuis kan komen omdat haar verkering uit is.
Verkering, denk je dan? Wie, wat, waar? Hoe heb ik dit kunnen missen?

Blijkt het een heftige, zeer innige relatie te zijn geweest die op MSN is gestart en die er zelfs in heeft geresulteerd dat mobiele nummers zijn uitgewisseld. Toppunt van digitale intimiteit! Dat laatste was dan achteraf weer onhandig. De andere partij heeft zo ook de mogelijkheid gekregen om het uit te maken. Via SMS.

Gek verhaal? Het was niet de eerste keer dat ik een moeder hoor verzuchten dat er zo vreselijk veel is veranderd, dat het niet bij te houden is, al die informatiekanalen die onze kinderen weten aan te boren en waar ze indrukken op doen.

Rond het zevende jaar zetten kinderen hun eerste schreden op die digitale snelweg; ze gaan ‘op’ Habbo, oefenen hun eerste woordjes met klasgenootjes op MSN. Redelijk onschuldig allemaal.

Het is ook de periode dat we als ouders de mogelijkheid krijgen om kinderen te leren hoe om te gaan met privacy, welke informatie je wel en welke informatie je niet op internet plaatst. Een vader vertelde over een praktische oplossing; vanaf de eerste dag dat de wereld van mijn zoon zich ook op internet ging afspelen, ben ik naast hem gaan zitten. Terwijl hij MSN ontdekte en zijn Habbo-kamer inrichtte leerde ik hem spelenderwijs wat wel en wat niet verstandig is.

Grenzen stellen

‘Nou, dan vertel jij even wat over grenzen stellen’.
Ik slik. ‘Grenzen stellen. Dat is me nogal een onderwerp! En, zoals uit verschillende onderzoeken onder ouders blijkt, ben ik niet de enige opvoeder die daar zo af en toe moeite mee heeft.

Hoe kan dat toch, dat het grenzen stellen bij kinderen tot een jaar of 12 ons nog redelijk makkelijk afgaat maar we als ouders een soort van ‘dit-is-de-grens-verlamming’ krijgen zodra die magische leeftijdsgrens gepasseerd is.

Ik zie mijn vader nog controleren of ik wel om 12 uur thuis was door af te stemmen op radio 1: tijdens het Wilhelmus om middernacht was je binnen. Oók op je 23ste.

Puber 2 rolt bijna van zijn stoel van het lachen als ik hem dit voorbeeld geef bij een stevige onderhandeling over thuis-kom-tijden, om maar even een grensverleggend onderwerp te noemen. Er gaan enige minuten overheen voor hij beseft dat ik serieus ben; dat er 22 jaar geleden écht een vader was die controleerde of ik om 12 uur wel binnen was. De grens is door de jaren verlegd: het wordt half 1.

vrijdag 19 maart 2010

Iedereen kan opvoeden!

Iedereen kan opvoeden, is het thema van een opvoeddebat in Alkmaar. Nu zijn er regelmatig momenten dat ik twijfel aan mijn eigen opvoedkwaliteiten, dus 27 maart ben ik present! Laat maar doorkomen, die super tip als ik voor de zoveelste keer moet onderhandelen met een weerbarstige puber. In de uitnodiging staat dat er kinderopvang aanwezig is. Zou dat ook voor pubers gelden? En krijg ik ze dan volledig heropgevoed terug? Dát lijkt me ook wel wat!

Stiekem fantaseer ik daar wel eens over; een plek waar je je puber heen kunt brengen en na een dagje totaal gehersenspoeld weer af kan halen: een soort van puberdetox. Een puber die in het weekend elke ochtend ontbijt op bed komt brengen, die direct na het eten zonder morren afruimt, afwast en meteen – omdat het toch een fluitje van een cent is – de keukenvloer even dweilt, de vuilnisbakken buiten zet en de hond uitlaat. Strijken zou ook leuk zijn.

Toch maar niet: geef mij mijn pubers met hun buien maar. Ik leer deze dag gráág hoe ik daar mee om kan gaan. Ga je mee?

vrijdag 12 maart 2010

Vergelijkend studieonderzoek

Een vergelijkend studieonderzoek is definitief van de baan. Ik val maar meteen met de deur in huis. We weten het met elkaar niet. Ik had mijn hoop op een afvinklijstje gevestigd. Maar dat blijkt ondoenlijk.

Nederland telt een kleine duizend opleidingen op HBO niveau. Het wetenschappelijk onderwijs telt er om en na bij de 400. Je zult maar VWO hebben gedaan! Dan heb je 1400 opties om op een verre dag wellicht een leuke functie hier of daar te krijgen. Gelukkig is bij ons de keus beperkt tot die eerste optie: wij ondersteunen in het maken van een keus uit slechts duizend opleidingen aan Hoge Scholen. En allemaal presenteren ze zich als de leukste en de best passende opleiding voor de gemotiveerde havist.

Cynisch is het dan weer dat de doorsnee havist niet als gemotiveerd te boek staat. Waarschijnlijk zijn al die scholen zichzelf moed aan het inschreeuwen. Want van alle leerlingen die zich inschrijven blijkt een akelig grote groep binnen de kortst mogelijke tijd af te haken. Toch een verkeerde keus gemaakt. Op naar opleiding nr. 999.

zaterdag 6 maart 2010

Think before you post

De berichten over de gevaarlijke kanten van een webcam op een computer hebben de afgelopen weken de kranten gehaald.

Eén op de twaalf tienermeiden blijkt al eens uit de kleren te zijn gegaan terwijl ze aan de andere kant van de lijn bekeken werd. En dan niet met een of andere vieze meneer die onbekend is, maar meestal met een bekende die je de volgende dag weer op school, in de trein of op je werk tegen komt.

En waarom? voor de kick! Het is spannend.

Link is het ook: weinig van deze meisjes realiseren zich dat beelden aan de andere kant van de lijn opgeslagen kunnen worden en de rest van hun leven in een documentje ‘liesjenaakt.wmv' doorbrengen. In het gunstigste geval.

Minder gunstig is het als de ‘andere kant’ in een lollige bui besluit de beelden openbaar te maken. Door rond te sturen of op You Tube te plaatsen. Dan blijkt ‘liesjenaakt.wmv’ opeens duizenden hits te kunnen scoren. Naast een flinke kater.

Niet voor niets is MSN een tegenoffensief gestart met thinkbeforeyoupost.nl

De moeite waard om samen met je puber te bekijken. Je leert er zelf ook nog van!