Twee meisjes van een jaar of 17 slepen tassen vol met schoolcampusartikelen het perron van Amsterdam CS over. Uit de tassen steken rollen kaftpapier, stille getuigen dat het bijna gebeurt is met de vakantie. Ombeurten kijken ze nog even in elkaars tas om de nieuw verworven schriften, pennen, gummetjes en geo driehoeken nog eens te bekijken. De twijfel slaat bij één van hen toe als ze nog een keer naar haar schriften kijkt; ‘was het nou wel verstandig om te investeren in de roze bloemetjes motieven? Gek eigenlijk, dat er geen penetui in de zelfde stijl te koop is. Toch een bewijs dat er verkeerd gegokt is?’
De vriendin ziet het minder somber in; die etui’s waren vast uitverkocht omdat het zo’n succes is. Dat is toch altijd zo met populaire producten? De rust daalt weer neer op het bankje.
Om heel snel plaats te maken voor een nieuw – onrustig – thema: de schoolboeken!
‘ik hoop dat ze er een beetje rekening mee houden dat die boeken ook gekaft moeten worden’, begint één van de twee. ‘Je weet wel, van die slappe kaften, die zijn zo lastig om te doen. Mijn moeder kaft die altijd, maar ik heb er een hekel aan om afhankelijk te zijn’.
