Opvoeding moet je voorleven. Ja ja. Die regel is vast bedacht door iemand die géén kinderen heeft.
Er kunnen zo van die momenten in je leven zijn dat je helemaal niet wilt voorleven, dat je niet bezig wilt zijn met verantwoord opvoeden omdat jouw eigen dingetjes-des-levens luidruchtig om aandacht roepen. Zo’n moment dat je eigenlijk vind dat je best wel het recht hebt om vloekend, scheldend, en jankend door de wereld te stampen. Jouw wereld, die even in elkaar stort. Maar ach, je moet het goede voorbeeld geven; jongens, zó ga je om met teleurstelling. Daar hoort natuurlijk ook bij dat je jouw teleurstelling onmiddellijk in perspectief weet te zetten met veel grotere, vreselijker en vooral dodelijker voorvallen in de grote boze wereld.
Mijn grote teleurstelling is het feit dat we de puberbeurs, waar ik me enorm op had verheugd en die steeds meer vorm begon te krijgen, tóch moet afblazen voor dit voorjaar. Ik baal daarvan. Omdat ik in het uitgangspunt geloof: Pubers hebben ouders iets te vertellen! En omgekeerd natuurlijk ook.
Ik denk nog even over dat goede voorbeeld zijn na. Leren dat iemand uit teleurstelling stampvoet, vloekt en huilt is toch niet zo slecht? Als daarna de zon maar weer doorbreekt!
