‘Mwah krijg ik als antwoord op mijn vraag ‘hoe was het op school, wjah is het antwoord als ik vraag of het goed gaat met leren. Djah is het standaard antwoord als ik vraag of hij naar beneden komt om te eten’.
Vooraan in de zaal zit een moeder van een 15 jarige puber die duidelijk ten einde raad is; zoveel jaren een gezellige, spraakzame zoon gehad en het lijkt alsof hij van de één op andere dag zijn tong verloren heeft.
Thuis.
Ouders van vriendjes zijn dól enthousiast over hem. ‘Zo’n gezellige jongen! En ook zo slim, je kunt er een goed én zinnig gesprek mee voeren!’De moeder hoort al die complimenten met groeiende frustratie aan. Waarom thuis alleen maar deze eenlettergrepige opmerkingen?
In de zaal achter deze moeder klinkt instemmend gemompel: er zijn meer ouders die de frustratie herkennen. Ik ben heel erg benieuwd naar de wijze waarop ouders hier mee omgaan of, als de mjwah-djah-wjah-periode inmiddels voorbij is, omgingen. Heeft u een tip voor ouders die aan het overleven zijn in een spraakloos-opvoedtijdperk? U kunt reageren via het blog!
