Denk je dat je alles snapt – outlook is geïnstalleerd en werkt al jaren naar tevredenheid, de technische trucjes van je laatste mobiel heb je inmiddels redelijk op je netvlies en ook google heeft bijna al haar geheimen prijs gegeven – en dan komt twitter.
Gek woord eigenlijk, dat twitter. Lijkt op … kwetter. Een nest vrouwen die om het hardst kwetteren waar ze koopjes op de kop hebben getikt. Terwijl het een echt mannen ding blijkt te zijn.
Twitter dus. Hoe het werkt is me uitgelegd. Door zo’n snelle puber die dan éventjes op dit knopje, éventjes op dat knopje, en dan doe je zo, pffff, zo, zucht, zo. Knopje drukken. Klaar.
Euh? Denk ik dan. Hoe ga ik dit dan doen? En ook belangrijk: is het leuk? Handig? Tijdbesparend?
Dit hardop vragen bleek niet verstandig. Nu ben ik afgeserveerd . Zo maar binnen een kwartier van ‘toch wel een tof oudje’ afgegleden naar ‘het volwassen looser-schap’. Want het gaat helemaal niet om doeltreffend of handig bij twitter. Het is gewoon leuk.
Nu twitter ik dus. Omdat dat het leuk is.
En stiekem ook omdat ik me dan toch nog een beetje ‘een tof oudje’ voel.
