We verwachten zelfwerkzaamheid en discipline die we zelf amper hebben.

Hoe was het, aan het eind van het vorige schooljaar? ’s Ochtends een rustig ontbijt, misschien in de haast naar school en dan naar je werk. In de wetenschap dat je pre-puber na schooltijd gewenst of ongewenst, naar de naschoolse, de buitenschoolse, de sportschoolse of de creaschoolse ging.

Wat voor een schoolse dan ook, maar ná schooltijd was je kind in professionele, veilige handen.
Tijden veranderen: nog geen 8 weken na deze overzichtelijke periode bel je aan de hand van het rooster: op maandag om half 3, dinsdag om 4 uur, woensdag zoals maandag, en donderdag om 2 uur. Tenzij je al eerder gebeld bent met de mededeling dat school vandaag wat eerder ophoudt.

Vrijdagmiddag is een creatieve middag. Op school, tot 4 uur. Vreemd eigenlijk: in een periode dat kinderen volgens hersenonderzoekers gevoelig zijn voor alle verleidingen die op hun pad komen, worden ze aan hun lot overgelaten.
We verwachten zelfwerkzaamheid en discipline die we zelf amper hebben.

Als ouders hebben we gestreden voor professionele en betaalbare kinderopvang, hebben we meegedraaid in overlegorganen; in de MR, GMR of OR van de voor-,tijdens-, en naschoolse opvangen.
En na al die jaren is hier het grote gat: geen opvang behalve particuliere, professionele huiswerkbegeleiding.

Jongens, hoe voed je ze op?

Als je een strijd te strijden hebt, moet je groot inzetten. Dat gold indertijd ook voor de Grote Emancipatiestrijd. Pas sinds 1919 mogen wij vrouwen gelijk met de mannen oplopen naar de stembus én stemmen. De tijden dat vrouwen zonder toestemming van echtgenoot of vader een huis konden kopen ligt ver achter ons. De strijd is misschien nog niet gestreden, maar wij vrouwen zijn wel flink op weg. In ieder geval in het onderwijs: 68% van de leerkrachten zijn vrouw wat automatisch betekent dat mannen met 32% het onderspit delven.

Maar is dit winst voor de ontwikkeling van jongens? Steve Biddulph heeft een boek geschreven om duidelijk te maken dat meisjes en jongens écht anders zijn en diezelfde jongens écht mannen nodig hebben voor een evenwichtige ontwikkeling. Het sleutelwoord is testosteron; die speelt een nogal grote rol in het mannen leven: rond het elfde jaar is het testosterongehalte 800% meer dan in de peutertijd. Soms vlucht een deel van dit hormoon in oestrogeen, vandaar dat sommige jongens tijdelijke borsten hebben.

Gierende hormonen. Ze zoeken een uitweg: vandaar het stoeigedrag, het grenzen zoeken, soms gewenst, soms ongewenst. Steve B. zegt dat meer mannen in de omgeving van jongens het antwoord is.

mams twittert

Denk je dat je alles snapt – outlook is geïnstalleerd en werkt al jaren naar tevredenheid, de technische trucjes van je laatste mobiel heb je inmiddels redelijk op je netvlies en ook google heeft bijna al haar geheimen prijs gegeven – en dan komt twitter.

Gek woord eigenlijk, dat twitter. Lijkt op … kwetter. Een nest vrouwen die om het hardst kwetteren waar ze koopjes op de kop hebben getikt. Terwijl het een echt mannen ding blijkt te zijn.

Twitter dus. Hoe het werkt is me uitgelegd. Door zo’n snelle puber die dan éventjes op dit knopje, éventjes op dat knopje, en dan doe je zo, pffff, zo, zucht, zo. Knopje drukken. Klaar.
Euh? Denk ik dan. Hoe ga ik dit dan doen? En ook belangrijk: is het leuk? Handig? Tijdbesparend?

Dit hardop vragen bleek niet verstandig. Nu ben ik afgeserveerd . Zo maar binnen een kwartier van ‘toch wel een tof oudje’ afgegleden naar ‘het volwassen looser-schap’. Want het gaat helemaal niet om doeltreffend of handig bij twitter. Het is gewoon leuk.

Nu twitter ik dus. Omdat dat het leuk is.
En stiekem ook omdat ik me dan toch nog een beetje ‘een tof oudje’ voel.

mam, ik hou van je

Wist u dat? Dat een kind gemiddeld 400.000 keer hoort dat het iets niet goed doet? Tot zijn of haar twaalfde jaar. Vierhonderduizend keer!
En met de regelmatige boodschap ‘je hebt het wéér niet goed gedaan’ huppelt het de puberteit binnen. Ga d’r maar aan staan als puber-in-de-groei; jezelf staande houden tussen al die flitsende klasgenoten waarvan je denkt dat zij wél alles goed doen. En jij staat daar dan als stiekeme sukkel tussen. Weet jij veel dat je collega pubers het zelfde lot beschoren is?
Ooit heb ik gehoord dat je minimaal drie complimenten moet stellen tegenover één kritische opmerking. Een simpel rekensommetje zegt dat je 1 komma 2 miljoen keer moet hebben gehoord dat je OK bent.
Ik weet niet hoe het bij u thuis gaat, maar ik ga dat niet redden. Als mijn pubers om 8 uur het pand verlaten, zijn in ieder geval de thema’s op-tijd-naar-bed-en- er-sneller-uit, tandenpoetsen, vlekken op kleding en dat ze hun bordje best wel even in de keuken, óp het aanrecht, en niet er naast kunnen zetten, gepasseerd.
Laatst sneed het door mijn ziel toen de oudste de deur uitliep met de uitsmijter ‘mam, ik hou van je’.

stichting mamma weet alles steunen? Stem op ons via de website! we zijn genomineerd voor de Grote Gift van 3M en hebben uw stem nodig.