Opvoeding moet je voorleven. Ja ja. Die regel is vast bedacht door iemand die géén kinderen heeft.
Er kunnen zo van die momenten in je leven zijn dat je helemaal niet wilt voorleven, dat je niet bezig wilt zijn met verantwoord opvoeden omdat jouw eigen dingetjes-des-levens luidruchtig om aandacht roepen. Zo’n moment dat je eigenlijk vind dat je best wel het recht hebt om vloekend, scheldend, en jankend door de wereld te stampen. Jouw wereld, die even in elkaar stort. Maar ach, je moet het goede voorbeeld geven; jongens, zó ga je om met teleurstelling. Daar hoort natuurlijk ook bij dat je jouw teleurstelling onmiddellijk in perspectief weet te zetten met veel grotere, vreselijker en vooral dodelijker voorvallen in de grote boze wereld.
Mijn grote teleurstelling is het feit dat we de puberbeurs, waar ik me enorm op had verheugd en die steeds meer vorm begon te krijgen, tóch moet afblazen voor dit voorjaar. Ik baal daarvan. Omdat ik in het uitgangspunt geloof: Pubers hebben ouders iets te vertellen! En omgekeerd natuurlijk ook.
Ik denk nog even over dat goede voorbeeld zijn na. Leren dat iemand uit teleurstelling stampvoet, vloekt en huilt is toch niet zo slecht? Als daarna de zon maar weer doorbreekt!
zondag 31 januari 2010
Telefoonkosten
Vierhonderd euro aan telefoonkosten? Even denk ik dat ik het niet helemaal goed heb gehoord. Toch wel: 400 zuur verdiende euro’s gaan linea recta naar de telefoonrekening.
Na mijn verbazing kan ik er ook nog wel om grinniken. Dat heb je he, met van die meiden. Die gaan hun vriendinnen bellen om te overleggen welke jeans, legging, rok of blouse ze misschien overmorgen aan gaan trekken. Nee, met mijn mannen zal ik dat risico niet zo snel; een dikke enveloppe met een nog dikkere telefoonrekening op de deurmat.
Alhoewel … gisteren lag daar, breed uit op de bank, een puber uitermate genoeglijk te bellen. Er werd gepraat, gelachen, geluisterd, gepraat, nog meer gelachen en vooral lang geluisterd. Als ik na een half uur vraag of het nog lang gaat duren wordt de verbinding snel verbroken. Een beetje verbaasd wordt er daarna vastgesteld dat 2 uur pratend aan de telefoon best wel snel gaan. Om daarna de telefoon na het eerste geluid meteen weer op te pakken; ‘dan hoef jij niet alles te betalen, mam’.
Na mijn verbazing kan ik er ook nog wel om grinniken. Dat heb je he, met van die meiden. Die gaan hun vriendinnen bellen om te overleggen welke jeans, legging, rok of blouse ze misschien overmorgen aan gaan trekken. Nee, met mijn mannen zal ik dat risico niet zo snel; een dikke enveloppe met een nog dikkere telefoonrekening op de deurmat.
Alhoewel … gisteren lag daar, breed uit op de bank, een puber uitermate genoeglijk te bellen. Er werd gepraat, gelachen, geluisterd, gepraat, nog meer gelachen en vooral lang geluisterd. Als ik na een half uur vraag of het nog lang gaat duren wordt de verbinding snel verbroken. Een beetje verbaasd wordt er daarna vastgesteld dat 2 uur pratend aan de telefoon best wel snel gaan. Om daarna de telefoon na het eerste geluid meteen weer op te pakken; ‘dan hoef jij niet alles te betalen, mam’.
41% van de ouders leest nooit een opvoedboek
Op linkedin - een serieuze hyves-variant voor grote mensen – discussiëren ouders er zo af en toe lustig op los.
Zo levert een ‘poll’ over het lezen van opvoedboeken tal van reacties op. Omdat ik zelf een fervent lezer ben van allerhande adviezen was ik erg benieuwd naar de leergierigheid van collega-ouders. De ‘poll’ op linkedin heeft tot nu toe 31 reacties opgeleverd. 6% geeft aan dergelijke boeken dagelijks tot wekelijks te lezen. 51% grijpt er elke maand wel eens naar. Mijn nieuwsgierigheid gaat vooral uit naar de mensen die gereageerd hebben op de vraag ‘mijn eigen ideeën zijn prima, nooit dus!’
Niet minder dan 41% geeft aan lekker zijn of haar eigen gang te gaan als het gaat om het opvoeden van hun kinderen. Verbazend eigenlijk, bijna wekelijks worden we bestookt met nieuwe uitgaven die nog meer resultaat garanderen bij het afleveren van keurige, gezonde, altijd brave kindertjes. OK, de ‘poll’ voldoet niet aan wetenschappelijke eisen als het gaat om een goed onderbouwde enquette.
Desondanks blijkt toch bijna de helft van de ‘opvoeden-doe-je zo-doelgroep’ lekker z’n eigen weg te gaan!
Zo levert een ‘poll’ over het lezen van opvoedboeken tal van reacties op. Omdat ik zelf een fervent lezer ben van allerhande adviezen was ik erg benieuwd naar de leergierigheid van collega-ouders. De ‘poll’ op linkedin heeft tot nu toe 31 reacties opgeleverd. 6% geeft aan dergelijke boeken dagelijks tot wekelijks te lezen. 51% grijpt er elke maand wel eens naar. Mijn nieuwsgierigheid gaat vooral uit naar de mensen die gereageerd hebben op de vraag ‘mijn eigen ideeën zijn prima, nooit dus!’
Niet minder dan 41% geeft aan lekker zijn of haar eigen gang te gaan als het gaat om het opvoeden van hun kinderen. Verbazend eigenlijk, bijna wekelijks worden we bestookt met nieuwe uitgaven die nog meer resultaat garanderen bij het afleveren van keurige, gezonde, altijd brave kindertjes. OK, de ‘poll’ voldoet niet aan wetenschappelijke eisen als het gaat om een goed onderbouwde enquette.
Desondanks blijkt toch bijna de helft van de ‘opvoeden-doe-je zo-doelgroep’ lekker z’n eigen weg te gaan!
after kerst
Zo, jongens. Leuk, samen een spelletje Risken? Griezelend kijkt puber 1 op als ik enthousiast de trap af kom lopen, zo rond het middaguur op eerste kerstdag.
Kaarsjes aan, muziekje op, glaasje erbij … en dan oorlog voeren. Dat leek me een mooie invulling van de kerstgedachte. Puber 1 denkt daar toch anders over.
Hij is in zijn anti-hypocrisie-periode. En daarmee wij met hem. Geen zin in een spelletje? Hij gaat niet hypocriet een beetje gezellig zitten doen. Deze nieuwe eigenzinnigheid hoor ik een beetje beteuterd aan.
Als zijn mobiel zo halverwege de avond begint met trillen lijkt deze de uren daarna niet meer op te houden; met hem nog veel meer anti-hypocrieten, die rond een uur of 10 één voor één ons huis binnen schuifelen. En voor we het weten zitten ze met elkaar – heel gezellig – een biertje te drinken. Uitermate tevreden. Zoals elke week.
Kaarsjes aan, muziekje op, glaasje erbij … en dan oorlog voeren. Dat leek me een mooie invulling van de kerstgedachte. Puber 1 denkt daar toch anders over.
Hij is in zijn anti-hypocrisie-periode. En daarmee wij met hem. Geen zin in een spelletje? Hij gaat niet hypocriet een beetje gezellig zitten doen. Deze nieuwe eigenzinnigheid hoor ik een beetje beteuterd aan.
Als zijn mobiel zo halverwege de avond begint met trillen lijkt deze de uren daarna niet meer op te houden; met hem nog veel meer anti-hypocrieten, die rond een uur of 10 één voor één ons huis binnen schuifelen. En voor we het weten zitten ze met elkaar – heel gezellig – een biertje te drinken. Uitermate tevreden. Zoals elke week.
Abonneren op:
Posts (Atom)