‘Ik heb niks, helemaal niks om aan te trekken’. Gemompel en wat krachttermen dwarrelen over de overloop. Hier wordt de les ‘ga verstandig met je kleedgeld om’ geleerd. En die les bevalt mijn moederhart helemaal niet. Het ach en wee en ‘vanmiddag kopen we wel even iets leuks’ gaan de strijd aan met een ‘tja, dit zul je moeten leren’.
Hardvochtig vind ik mezelf als een puber ten einde raad halverwege de trap staat en zich afvraagt ‘wat er met dit overhemd gebeurt is’. Het rukken aan de zoom levert niet de gewenste extra centimeters op.
Er is niets met het gewraakte overhemd gebeurt; puber zelf is deze zomer gegroeid!
Een kwartier later loopt een ongelukkige puber de huiskamer binnen: werkelijk álles blijkt minimaal 5 centimeter te zijn gekrompen. Tegen deze groei is zijn kledingbudget niet bestand.
‘Weet je wat het allerergste is’, verzucht puber uiteindelijk. ‘Het allerergste is dat ik mijn pincode vergeten ben. Nieuwe kleren kopen zit er dus even niet in want een nieuwe code aanvragen kost een week’.
Tegen een redelijke puber is mijn moederhart niet bestand; nog voor ik er erg in heb hoor ik mezelf zeggen ‘weet je wat, vanmiddag gaan we samen kijken’.
