Op verzoek van de tweede kamer heeft minister Klink onderzoek laten doen. En wat mij betreft hadden ze alle uitkomsten mooi in de kabinetsval mee mogen nemen!
Het valt niet mee, het aantal comazuipers in Nederland. Gelukkig merken we daar als ouders weinig van, want het blijkt dat onze schatjes liever niet thuis doordrinken; dat doen ze fijntjes bij een ander. Op zich een voordeel. Als moeder kun je zo blijven volhouden dat belachelijke hoeveelheden drank bij jou thuis niet geschonken worden. Een hele geruststelling!
Om toch een beetje te stoken nog een aardig feitje uit dit onderzoek: dat ze bij jou thuis niet knetter dronken worden, betekent nog niet dat ze geen alcohol kopen: dronken worden ze namelijk graag op rekening van een ander.
Risicospreiding zou je het met enig cynisme kunnen noemen: bij de één de troep, bij de ander de kosten, bij nog een ander de lasten: die betaald dan mee aan de kosten van die 700 leeftijdsgenoten die per jaar, per ziekenhuis, binnen worden gebracht met ruim 1,8 promille in hun mik. Waarvan er 70 pubers op de IC-afdeling een bed bezet houden.
zaterdag 27 februari 2010
woensdag 3 februari 2010
De mjwah-djah-wjah-periode
‘Mwah krijg ik als antwoord op mijn vraag ‘hoe was het op school, wjah is het antwoord als ik vraag of het goed gaat met leren. Djah is het standaard antwoord als ik vraag of hij naar beneden komt om te eten’.
Vooraan in de zaal zit een moeder van een 15 jarige puber die duidelijk ten einde raad is; zoveel jaren een gezellige, spraakzame zoon gehad en het lijkt alsof hij van de één op andere dag zijn tong verloren heeft.
Thuis.
Ouders van vriendjes zijn dól enthousiast over hem. ‘Zo’n gezellige jongen! En ook zo slim, je kunt er een goed én zinnig gesprek mee voeren!’De moeder hoort al die complimenten met groeiende frustratie aan. Waarom thuis alleen maar deze eenlettergrepige opmerkingen?
In de zaal achter deze moeder klinkt instemmend gemompel: er zijn meer ouders die de frustratie herkennen. Ik ben heel erg benieuwd naar de wijze waarop ouders hier mee omgaan of, als de mjwah-djah-wjah-periode inmiddels voorbij is, omgingen. Heeft u een tip voor ouders die aan het overleven zijn in een spraakloos-opvoedtijdperk? U kunt reageren via het blog!
Vooraan in de zaal zit een moeder van een 15 jarige puber die duidelijk ten einde raad is; zoveel jaren een gezellige, spraakzame zoon gehad en het lijkt alsof hij van de één op andere dag zijn tong verloren heeft.
Thuis.
Ouders van vriendjes zijn dól enthousiast over hem. ‘Zo’n gezellige jongen! En ook zo slim, je kunt er een goed én zinnig gesprek mee voeren!’De moeder hoort al die complimenten met groeiende frustratie aan. Waarom thuis alleen maar deze eenlettergrepige opmerkingen?
In de zaal achter deze moeder klinkt instemmend gemompel: er zijn meer ouders die de frustratie herkennen. Ik ben heel erg benieuwd naar de wijze waarop ouders hier mee omgaan of, als de mjwah-djah-wjah-periode inmiddels voorbij is, omgingen. Heeft u een tip voor ouders die aan het overleven zijn in een spraakloos-opvoedtijdperk? U kunt reageren via het blog!
Abonneren op:
Posts (Atom)