Kwestie van kiezen

Beetje depressief geworden van de druk rondom de combinatie werk, gezin, familie en je sociale leven? Grote kans dat je dan in de categorie ‘super mamma’ valt. Of een depressie de moeite waard is voor zo’n onderscheiding, daar valt vast nog wel wat over te zeggen.In ieder geval is uit een onderzoek onder 1500 moeders gebleken dat moeders, die er alles aan doen om maar perfect voor de dag te komen als moeder, echtgenote, dochter, medewerkster en vriendin, depressiever zijn dan hun collega-moeders die minder van zichzelf eisen.

Gek is het eigenlijk dat de groep moeders die graag een super-mamma willen zijn, juist groeiend is! Inmiddels moet er toch genoeg boeh en bah geroepen zijn om de valkuilen te zien, en jezelf te leren om keuzes te maken? Of is het toch zo dat we - net als beestjes - niet zo heel veel leren van andervrouws fouten. Dat we ons, massaal, als lemmingen in zee werpen en dan een soort van psychische verdrinkingsdood sterven.
Het gevoel dat je stikt in al je verplichtingen en je hoofd knapt van al die to-do-lijstjes.
Maar toch door blijven drammen om dat ideaalbeeld na te jagen. Je niets aantrekken van het gevoel dat er niets mag gebeuren omdat anders het hele kaartenhuis instort. Met jou erbij.
Te weinig seks, omdat je hoofd (en zeker je lijf) er niet naar staat, en het bijbehorende schuldgevoel. Geblafte commando’s naar een kind omdat je geduld niet eens óp is, maar sinds vorige week niet meer is bijgevuld. Je zelf niet meer terug kennen door het klagerige gejank als je met collega’s zit te lunchen. Om daarna die akelige vaststelling te maken dat je van alles bent geworden, maar niet wie je zou willen zijn.
Supermamma!

Mocht je nu denken dat je als flitsende, slimme en ambiteuze carrierejaagster slechter af bent dan de moeders die in huispak en UGG’s hun kids naar school brengen, dan heb ik nóg meer slecht nieuws voor je: als depressieve supermoeder kun je de thuisblijfmammies een hand geven. Ook zij vallen rond hun 40ste in de prijzen als het om somberheid en depressie gaat, volgens het zelfde onderzoek.
Een beetje appeltaart bakken, je carriëre in je kinderen zoeken en elke dag met de andere thuisblijfmammie’s een beetje om het schoolhek hangen en dan nét zo depressief worden als een carrierebitch die de verjaardagstraktaties tussen 2 en 3 uur ‘s nachts in elkaar knutselt. Het is niet eerlijk!

En toch klinkt het niet gek. In arbo-land is het al lang bekend dat mensen die te weinig uitdaging krijgen net zo goed onderuit kunnen gaan als zij die juist te veel van zichzelf vergen. Het lastige is alleen dat je als zelfstandige zonder personeel, want dan ben je toch als thuisblijfmoeder, geen afdeling personeelszaken hebt voor de nodige ondersteuning. Geen toegewijde bedrijfsmaatschappelijkwerker die er voor zorgt dat een leger van hulpverleners en Poortwachters om je heen krioelen en er voor zorgen dat je weer het vrouwtje wordt en ‘full swing’ aan het poetsen slaat.
Je zult het als thuisblijfmammie, net zoals de moeders voor jou, moeten doen met die eenzame fles sherry.

En laten we even eerlijk zijn: een werkgever zit niet te wachten op een jankende moeder omdat ze vandaag liever naar het afzwemmen van dochter-lief was gegaan en zich zo
s c h u l d i g voelt. Die heeft er niets aan dat je onderpresteert als je je zorgen maakt om de citotoets die misschien ietsjes gaat tegenvallen. Dat je je dan zorgen maakt om jouw Kees-Jan die dan niet naar de Plusklas van het VWO kan gaan en zich misschien staande zal moeten houden tussen het plebs van een doorsnee VWO-tje. En natuurlijk hebben je collega’s geen enkel gevoel bij jouw retirade dat je echt op tijd thuis moet zijn om eerst zelf de lasagna te draaien om daarna snel-snel naar het 10 minutengesprek op school bij Marie Louise te gaan.
Ze zien je aankomen!

Als moeder, thuisblijvend of carriërejagend, zul je keuzes moeten maken als je jezelf staande wilt houden.
De keus hoe je omgaat met je persoonlijke ontwikkeling en de plek die in wilt nemen in je gezin, als partner, medewerker en in je sociale netwerk.
Dan maakt het niets uit wat je positie is, of je dagelijkse werk het schoonvegen van billetjes is of het onderhandelen met de CEO van een multinational.

Moederschap gaat vooral over het maken van keuzes. Het is net het echte leven. En daar is het laatste onderzoek vast nog niet over gedaan!



Gebaseerd op het onderzoek van sociologe Katrina Leupp (Universiteit van Washington)

kleine kindjes worden groot

En dan breekt de dag aan dat je puber meldt dat hij het huis uit wil. Gewoon, even tussen neus en lippen door wordt een jarenlang zorgcontract eenzijdig opgezegd. Je wordt bedankt voor je diensten en dat was dat. En ja, natuurlijk graag nog een boterham. Zo hoort dat en zo gaat dat. Als je thuis woont.

Nou ja ... ‘dat was dat’ is niet helemaal waar.
Je wordt als ouders geacht de beker des afscheids helemaal leeg te drinken. Naast het afscheid blijk je ook in de prijzen te vallen om een oprotpremie ter beschikking te stellen. Want geld is er natuurlijk niet in die mate als er dromen en wensen zijn.

Nou ja ... dat is dus óók niet helemaal waar. Er zijn veel dromen, weinig wensen en vooral eisen. Eisen over de inrichting van het starters stulpje, eisen over het keukenarsenaal en met vooruitziende blik ook de eis voor financiele ondersteuning.

Aan alles is gedacht.
Nou ja ... aan alles? Het enige wat eigenlijk mist is een duidelijk plan hoe aan die fel begeerde starterswoning te komen. Want alle mooie dromen en pronte plannen ten spijt, blijkt daar nog wel wat werk voor verzet te moeten worden. Want waar haal je zo snel woonruimte vandaan? Graag op kruipafstand van kroegen, licht en ruim, gestoffeerd en zeer betaalbaar.

De dromen worden snel vervangen voor akelig realistische doelstellingen. Om woonruimte voor twee te vinden moet gezocht worden, moet je op pad. Zul je moeten laten weten dat je geinteresseerd bent in alles wat maar een raam en deur bezit. Alles? Ja, alles!

En dan blijkt het dat het idee over woonruimte net niet helemaal realistisch is; het groot blijkt opmerkelijk groot te zijn, ruim wordt met een wijds begrip onderbouwd en licht en goedkoop blijken een samenvatting van onrealistische wensen.

Dan breekt de dag dus aan dat je puber het huis uit wil. De eerste dag dat je weet dat het nog wel even zal duren dat die wens uit komt. Vanaf deze dag heb je een onwelwillende kostganger in huis die maar één ding wil: weg!
Nou ja!
(makelaars en kamerverhuurders in de regio Alkmaar worden vriendelijk verzocht niet te reageren!)