Lesje rotjesknallen

Vuurwerk verbieden? Wat levert het je op? Een puber die geschrokken zijn net aangestoken rotje in z'n broekzak propt als hij je onverhoeds tegenkomt? Doe mij dan maar een lesje 'zo steek ik een rotje af'. En als angstige moeder zit ik dan graag eerste rij.


Persoonlijk heb ik niets met al dat geknal. Ik heb wél wat met de blije gezichten van puber 1 en puber 2 als de jaarlijkse knal- & feest-bijbel door de brievenbus glijdt! Wat een lol! 'Zal ik die, of die, of dat pakket, dan krijg je meer …' Verbieden heeft geen zin, dat was me al heel snel duidelijk.

Niet dat verbieden ooit in mijn hoofd is opgekomen; met een vader die met het in handen krijgen van een stapel rotjes meteen een jongensachtige twinkeling in zijn ogen kreeg, weet je wel beter.

Verbieden zou voor mij direct verband houden met het onderdrukken van mijn eigen, onterechte, angst. Een vuurwerk-verbod zou dan niet alleen een oneerlijke, maar meteen ook een verloren strijd zijn: die wordt tóch gewonnen door de spanning en sensatie die rotjes en romeinse pijlen bieden.

Mij heeft een uurtje 'zo laten we onze rotjes knallen' veel rust gegeven: met eindeloos geduld hebben beide heren - op verzoek - laten zien hoe je een rotje het beste kunt laten afgaan. Ik hoop nu op enig gezond verstand op het moment dat het er écht om spant!

kerst

In huis wonen met 3 mannen geeft zo haar beperkingen. Zeker als je er – heel principieel – voor kiest om ‘maar’ 1 televisie in huis te hebben. En zonder sneu of zielig te willen klinken: als enige vrouw in het gezelschap wil ik het nog wel eens afleggen tegen al die spanning, sensatie, humor en geweld.

Maar met kerst is alles anders. Onder invloed van de zoete kerstjingles blijken zelfs mijn mannen CSI, een boksgala, Twoandahalfman – om maar wat programma’s te noemen - een beetje te vergeten.

Sinds kort weet ik dat ik niet de enige ben met een enorme hang naar nostalgie. Sterker nog: ik heb ontdekt dat ik voor de diverse zenders een doelgroep ben! Ook ik hang – van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat ademloos voor de buis en huil tranen met tuiten om Sissi die haar dochter na maanden van ziekte ten overstaan van de hele Italiaanse massa in de armen sluit.

En dan ga ik, met het ‘Viva la mamma!’ nog naklinkend, rustig slapen. Ik kan er weer tegen, een jaar lang weggestuurd worden bij de buis!

Mag het ook een hervorminkje minder zijn?

Het onderwijs gaat weer op de schop. Mocht u de informatie zijn misgelopen: het huidige kabinet heeft besloten dat het ánders moet. Beter ook.

Maar ja, wat is ánders? En wat is beter? En hoe kun je ‘beter’ vaststellen als een school amper aan nieuwe regelgeving heeft kunnen wennen en dan al weer in een nieuwe ‘hervorming’ duikelt?

Wat de minister van onderwijs hierover zegt? Dát is heel vooruitstrevend! Zij stelt dat er op scholen geleerd moet worden! Dat is nog eens een hervorming van het onderwijs! En meteen een sneer naar al die docenten die onze pubers dag in dag uit bezig houden!

Scholen mogen geen veredelde Postubs 51-loketten worden. Eén voordeel hebben al die scholen dan al: zij geven geen foldertjes uit, maar geven les! Niet alleen in wiskunde, taal en geschiedenis. Scholen geven niet alleen les in de ‘harde’ leervakken maar ook in het omgaan met elkaar, in het omgaan met verschillen. In gezond leven, in het iets voor elkaar over hebben. Dag in dag uit. Week in week uit. Jáár in, jáár uit. Mag dat nu ook eens zonder hervormingen?